W niedzielę rano pojechaliśmy do portu w pobliżu Taitung, skąd odchodzi prom na Green Island. Jest to niewielka, przepiękna wyspa położona blisko południowej części wschodniego wybrzeża. Co ciekawe, w Taitung pogoda była kiepska, było pochmurno, a w nocy nawet porządny deszcz. W miarę jak oddalaliśmy się od brzegu, pogoda się poprawiała, aż na samej wyspie przywitało nas pełne słońce i uwaga 27˚C! A daleko to przecież nie było, niecała godzina promem. Co więcej, gdy wracaliśmy, sytuacja była odwrotna. Tak więc, dobrze mieszkać na Green Island.
Port w Taitung.
Jako, że jest już po sezonie turystycznym, wyspa była niemal pusta. Na promie dosłownie garstka turystów. Na miejscu najpierw wynajęliśmy skutery, bo to najlepszy sposób zwiedzania wyspy. Postanowiliśmy znaleźć jakieś rozsądne cenowo i jednocześnie przyjemne miejsce. Wybór mieliśmy duży, bo wszędzie było pusto. Mieliśmy prawie prywatną wyspę :) Śmigaliśmy na naszych skuterkach, podziwialiśmy widoki, aż w końcu pojechaliśmy coś jeść. Jak na wyspę przystało, doskonałe owoce morze.
Stary port na wyspie.
Jessica z Andreasem. W głębi po lewej tzw. Mały mur chiński.
Biedactwo.
Tak się pije piwo na Tajwanie :) Przynajmniej niektórzy.
Po tym pojechaliśmy na snorkelling, czyli takie ubogie nurkowanie, tzn. pływanie z rurką po powierzchni i oglądanie rafy. Nie były to wprawdzie takie wrażenia jak nurkowanie w Kenting, ale i tak było fajnie. Podwodne życie jest tam rzeczywiście przepiękne. Później wybraliśmy się „w góry” oglądać zachód słońca.
Skuterowy snorkelling :)
很好! [hen hao]!
Rybki. Tzn. oprócz tego duzego.
Zachodzi.
Po kolacji przyszedł czas na gorące źródła. Ale nie były to takie zwykłe gorące źródła, jakich pełno na Tajwanie. W przewodniku było napisane, że są to jedne z dwóch tego typu gorących źródeł na świecie. Znajdują się kilkadziesiąt metrów od oceanu i to co je wyróżnia to woda. Otóż, woda oceaniczna jest zasysana w głąb ziemi, tam ogrzewana, a następnie wyrzucana w górę. Jest to więc jedynie słona woda, tyle że gorąca.
Za dnia.
Za nocy.
Niestety, wadą pustej wyspy okazał się brak jakiegokolwiek miejsca na wieczór. Wszystko pozamykane. Jedynie spotkaliśmy jakichś ludzi w centrum nurkowania, którzy tam sobie siedzieli razem. Przez przypadek ukradłem im nawet skuter, co zauważyliśmy po ok. pół godziny. Nie pasował mi breloczek do kluczyka :) Okazało się, że wziąłem skuter, który stał obok, a ktoś zostawił w nim kluczyk. Ale oddałem później :)
Ten nie jest kradziony.
Na drugi dzień dalej zwiedzaliśmy wyspę. Oglądaliśmy dawną wioskę aborygeńską, skaliste wybrzeże, świątynie buddyjską, a później dawne więzienia polityczne. Bo na Tajwanie przez kilkadziesiąt lat po wojnie były więzienia polityczne, założone przez ekipę Czang Kai-Szeka. Z tego, co wyczytałem, były tam nawet egzekucje więźniów politycznych, powszechne tortury itp. Gorzej niż w PRL-u. Więzienia od wielu lat są już zlikwidowane, a wyspa przekształcona w turystyczną mekkę. Niemniej jednak wciąż ta smutna historia jest tu obecna.
Więzienia.
Na koniec jeszcze pojechaliśmy oglądać latarnię morską i lotnisko. No i trzeba było wracać do Taitung, a stamtąd dalej do Kaohsiung.
Tutaj reszta zdjęc z Green Island.
Tutaj reszta zdjęc z Green Island.
Latarnia (jakby były wątpliwości).
Źródła raz jeszcze.
Najbielsze łydki w okolicy :) Tutaj to wartośc.
No i koniec wyspy...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz